Hospicjum z marzeniami

„Skontaktuj się z hospicjum, chciałabym, żebyśmy spełnili czyjeś marzenie” – usłyszałam w jeden z majowych dni od Barbary Śmigiel. Nie myśląc wiele, przekazałam tę wspaniałą informację w Hospicjum Cordis, pytając czy jest ktoś, kogo marzenie moglibyśmy zrealizować. Usłyszałam, że marzeń jest wiele, a jedno jest szczególnie ważne. Ucieszyłam się, a zarazem przestraszyłam, kiedy głos w słuchawce powiedział: „Musimy się spieszyć, bo Kamila słabnie z każdym dniem.”

Co to było za marzenie? Kamila wyznała, że marzy o wycieczce, o tym, żeby poczuć słońce i móc popływać w basenie. Na chwilę oderwać się od okrutnej rzeczywistości i na chwilę zapomnieć. Taki wyjazd to nie łatwa sprawa, sami nie dalibyśmy rady go zorganizować. Wystarczył jednak tylko jeden telefon i nasza deklaracja pomocy. Wszystko od A do Z przygotowało hospicjum. Opiekę, transport, nocleg z wyżywieniem i atrakcjami. Po naszej stronie były tylko wykonanie przelewu i nadzieja, że Kamila zdąży pojechać.

Razem z najlepszą przyjaciółką, lekarzem, pielęgniarką i psychologiem Kamila spędziła dwa dni w pięknym hotelu w Białce Tatrzańskiej. Mimo iż był to początek sezonu i hotel Bania pękał w szwach, załoga stanęła na wysokości zadania. Zorganizowanie noclegu dla osoby poruszającej się na wózku to nie lada wyzwanie, ale udało się. Stan Kamili pogarszał się, wycieczka była ryzykownym posunięciem, ale ostatecznie z całym personelem medycznym niebezpieczeństwo zostało zmniejszone do minimum. Kamila bała się, że ze względu na towarzyszący jej ból nie da sobie rady z wejściem do basenu, że nie znajdzie siły, żeby popływać. Będąc o krok przed upragnioną wodą, z zabezpieczeniem w postaci leków przeciwbólowych Kamila weszła do wody. „Jest bosko!” – zawołała. Błękitna toń wody, słońce i widok gór sprawiły, że dziewczyna poczuła utęsknioną radość i szczęście czerpane z chwil takich jak ta. Woda rozluźniła ciało i pozwoliła na swobodne ruchy pozbawione bólu.

Po basenie na dziewczyny czekał pyszny obiad. Ze zdumieniem rozkoszowały się daniem z wyjątkową dekoracją wykonaną z pięknych, jadalnych kwiatów. Po obiedzie był czas na krótki odpoczynek. Tylko na chwilkę, aby zregenerować siły, ale nie za długo, by nie stracić dnia. Jak tu odpoczywać, kiedy tyle jeszcze do zobaczenia! Przyszła pora na spacer po okolicy. Aura dopisała więc w ciepełku można było podziwiać górskie szczyty malujące się w oddali na horyzoncie. Tak minęły dwa dni z życia Kamili. Od dawna nie wypełniała ich radość i zabawa.

29 lipca Kamila odeszła. Posiadając wiedzę, że to wkrótce nastąpi, wcale nie było łatwo się z tym zmierzyć. Ani przyjaciółce Kamili, ani jej Mamie, bliskim, pracownikom hospicjum, ani nam. Była to lekcja życia, która uczy pokory, szacunku i niesienia pomocy, ale także próba wytrzymałości dla bliskich, bo kiedy ból fizyczny chorego się skończy, zaczyna się ból psychiczny bliskich.